ایران را دریابیم که اکنون روزگاران چندان خوبی را سپری نمی‌کند

به گزارش پایگاه خبری صدای جویا از آذربایجان شرقی، محمدباقر تاج‌الدین استاد دانشگاه، دین‌پژوه و جامعه‌شناس با نگارش یادداشتی با عنوان اینکه «ایران را دریابیم» آورده است؛

ایران سرزمینی کهن با فرهنگی دیرینه و مردمانی با اصالت و هویت دراز دامن و با اقلیم‌های متنوع از بیابان‌های وسیع کویر و لوت گرفته تا کوهستان‌های سر به فلک کشیده البرز و زاگرس و آذربایجان و تا جلگۀ حاصلخیز شمال و تا دریای عمان و خلیج‌فارس چون کوه استوار و با صلابت بر تارُکِ تاریخ خوش درخشیده است.

این فلات و مرز پر گُهر اما امروز با برخی ناملایمت‌ها و درد و رنج‌ها روزگار می‌گذراند و زخم‌هایی بر جسم و روان خویش دارد. از خشکسالی و تخریب محیط‌زیست گرفته تا مهاجرت‌های نامتوازن داخلی و خارجی، شرایط بسیار دردناک اقتصادی، افزایش شاخص فلاکت (حاصل‌جمع دو شاخص تورّم و گرانی) و خالی‌شدن سکونت گاه های روستایی که روزگارانی بس طولانی مأمن و مأوای زنان و مردان بسیاری بود و به «جانش کِشتند و دادند آب، اما اکنون ای‌دریغا به بَرَم می‌شکند». آری این سکونت گاه ها می‌روند که به بیغوله‌هایی تبدیل شوند و مُهر سکوت آن هم سکوتی بَس حزن‌آلود و مرگ‌بار بر لب زنند و برای همیشه در دلِ اعصار و قرون دفن شوند!!! و از آن‌سوی پُر شدن سکونت گاه های شهری با شهرنشینی شتابان و ناهمگون و بدقواره که گویی یک‌شبه به چنین سکونت گاه های مخوفی بدل شدند و اکنون چون هیولایی در برابر آدمیان ایستاده‌اند و نظاره‌گر ذره ذره نابودی آنان در پسِ آلودگی های زیست محیطی و دود و دم و ترافیک و شلوغی و دهها مرض و گرفتاری دیگر هستند.

به وضعیت نامتوازن و بدقوارۀ کلان شهرهایی چون تهران، کرج، اصفهان و مشهد بنگرید تا بدانید که در اثر مهاجرت های گستردۀ روستاییان و حتی شهرنشینان مختلف کشور حاشه نشینی رفته رفته به روند غالب تبدیل می شود.

ایران را دریابیم و نگذاریم سکونتگاه های انسانی اَش این گونه به دلایلی چون خشک سالی و عدم رونق کشاورزی رو به نابودی و اضمحلال بروند و زنان و مردان روستاها و شهرهای کوچک و متوسط کشور به ویژه استان های جنوبی و شرقی کشور دست به مهاجرت های گسترده به کلان شهرهایی چون تهران و کرج و اصفهان بزنند و دچار انواع و اقسام مشکلات و مسائل اجتماعی و اقتصادی شوند.

ایران را دریابیم و نگذاریم زنان و مردان اَش زیر بار فقر و محرومیت و فاصلۀ طبقاتی قد و قامت پرتوان شان خم شود و آن گاه آتش خشم و نفرت و کینه در دل های فقرا و محرومان لانه کند و روزگارانی دیگر به شعله های سرکش و مهارناپذیری تبدیل شود.

ایران را دریابیم و نگذاریم که جوانان تحصیلکردۀ این مرز و بوم به دلایلی چون بیکاری و نبود شغل مناسب و همچنین نا امیدی از آینده و ابهام در سرنوشت خویش دست به مهاجرت های گسترده به خارج از کشور بزنند و این سرزمین را از وجود نخبگان خالی کنند.

ایران را دریابیم و نگذاریم که منابع و ثروت و ذخایر این مرز و بوم به دست عدّه ای غارتگر و اختلاس گر چوب تاراج و حراج بخورد و آن گاه میلیون ها نفر از مردمان اَش در فقر و تنگدستی و محرومیت جسم و جان شان آزرده و مجروح شود.

ایران را دریابیم و نگذاریم که نخبگان و سرمایه های فکری و علمی کشور دچار سرخوردگی و انزوا و نا امیدی شوند و دیگر نخواهند یا نتوانند برای برون رفت کشور از انواع مشکلات و مسائلی که اکنون دچار شده است راه حل منطقی و عقلانی ارائه دهند.

ایران را دریابیم و نگذاریم در اثر بسط و گسترش بی اعتمادی، فرسایش سرمایۀ اجتماعی و ضعف مشارکت و همبستگی اجتماعی تمامی داشته های چندین و چند دهه و بلکه چندین سدۀ آن به تاراج برود که اگر چنین شود و جامعه تهی از اعتماد و همبستگی شود بسیار دور از انتظار خواهد بود که بتواند از پسِ مشکلات و مسائل گوناگون برآید.

ایران را دریابیم و نگذاریم لمپنیسم و شارلاتانیسم و مفت بَری و مفت خوریِ عده ای نو کیسه و تازه به دوران رسیده سرمایه های عظیم فکری و معنوی و اخلاقی جامعه را بر باد دهند و بدتر این که خدای ناکرده به الگویی برای سایرین تیدیل شوند که اگر نیک بنگریم رفته رفته چنین الگویی با شدت هر چه بیشتر در حال بسط و گسترش است.

ایران را دریابیم که اکنون روزگاران چندان خوبی را سپری نمی کند!!!